Vandaag gaan we naar de ‘brickschool’ Edukick nabij de steenfabriek. We vertrekken vergeleken bij de eerste dagen vroeg. Het is een eindje rijden, zo’n 4-5 kilometer verderop. Ik vind het heerlijk om te zien hoe de dag opstart in het mooie ochtendlicht. Ik zie schoolbussen, mensen op de fiets of scooter, winkeltjes worden geopend en zelfs ochtendtaferelen als wassen en tandenpoetsen zie ik als we langs woningen rijden.
Edukick – Steenfabriek
Als we aankomen bij het opgeknapte gebouwtje, het is slechts 1 lokaal, valt het me op dat ook dit gebouw er top bij staat. Het is ook heel herkenbaar door de kleuren op de buitenmuren. Net als alle scholen, lokaaltjes en ruimtes die wij onder onze hoede hebben trouwens. Arbind vertelde mij dat er inmiddels heel veel mensen op de hoogte zijn van onze stichting en wat wij doen voor de community. En dat is natuurlijk hartstikke goed, maar we hopen ook dat dit resulteert in het naar school sturen van de kinderen. De auto wordt geparkeerd en als wij aan komen lopen, zijn er al een aantal kinderen binnen. Lerares Rabita is met ze aan het tellen. Ondertussen worden er meer kinderen gebracht, die met stralende gezichtjes het lokaal inlopen en mee gaan doen. Ek, dui, tin, char…
56 kinderen gaan naar de school
Naast de kinderen die op de steenfabriek wonen en soms ook werken, komen er ook kinderen uit de ernaast gelegen wijk naar school. In totaal maken er zo’n 56 kinderen gebruik van de school. Daar word ik nou blij van, want dit zijn 56 kinderen die zonder de Edukick school niet naar school zouden gaan en aan het werk gezet zouden worden. Na dit bezoek rijden we door naar de fabriek. Ik wist dat ik ook vandaag heftige dingen zou gaan zien, maar als je het dan live ziet komt het pas echt binnen. Lees maar even mee, maar ik waarschuw alvast het is geen fraai verhaal.
De fabriek is een buiten gebeuren. Op een groot terrein zie ik her en der grote schoorsteenpijpen. Ook zie ik vele stapels stenen; netjes gestapeld, kapotte stenen op een berg door elkaar, ik zie droge stenen en nog natte stenen. Maar ook zie ik op een aantal plekken gestapelde stenen, met daar over heen een aantal golfplaten. De stapels met de golfplaten komen ongeveer tot borsthoogte. Rondom die stapels zie ik mensen en dan voornamelijk vrouwen en kinderen lopen. Ze komen nieuwsgierig om ons heen staan.
Ze bijten er letterlijk en figuurlijk op een houtje.
Arbind vertelt mij dat deze mensen dus onder de stapels stenen wonen, waar die golfplaten overheen liggen. Ik kan mijn ogen haast niet geloven, maar het is echt. Ik mag ook even in zo’n, tja hoe noem je zoiets, kijken. Hoewel er echt in gewoond wordt, een woning mag je dit echt niet noemen. Je kan er niet eens rechtop in staan. Ik niet, maar ook de bewoners niet. Aan de ene kant zie ik een klamboe en aan de andere kant een bal en wat gebruiksvoorwerpen, waar ik niet helemaal van snap wat ze ermee moeten. Een aantal mensen zie ik op een takje kauwen, Arbind vertelt dat dit is om zo de tanden nog een beetje schoon te houden. Deze mensen hebben helemaal niks en krijgen ook nauwelijks iets voor het keiharde werk dat ze doen. Het enige dat ze krijgen van de fabriek, is de stapel stenen waar ze onder kunnen slapen en schuilen als het regent, een beetje rijst en wat linzen. Ze bijten er letterlijk en figuurlijk op een houtje. Als je er zo over nadenkt, zijn ze dus eigenlijk gebruiksvoorwerpen, het is niets meer of minder dan slavernij. Het is in en in triest, maar gelukkig had ik mijn knop omgezet en komt het (nog) niet zo hard binnen. Ik aanschouw het en probeer te begrijpen wat ik eigenlijk zie.
Dat kan toch niet gezond zijn voor je?
We rijden een rondje over het terrein en Arbind laat me zien wat er nog meer op de steenfabriek gebeurd. We staan op een gegeven moment op een verhoging waar een heleboel bakstenen achter liggen. Een man laat daar zien hoe je een stapel stenen tilt en verplaatst. Hij draagt wel 14 bakstenen op zijn hoofd! Zijn gezicht raakt, door het stapelen van de stenen, helemaal vol fijn zand en stof. Dat kan toch niet gezond zijn voor je. Veel mensen worden dan ook ziek, krijgen problemen met de longen en sterven als ze een jaar of 45-50 zijn. Dan wijst Arbind naar beneden: “Kijk daar eens wat die kinderen daar doen.” Ik zie twee kinderen een soort fiets volgepakt met bakstenen duwen. Ze gebruiken de fiets bij wijze van kruiwagen en dat doen ze dan uren achter elkaar in de hitte, in het stof en zonder fatsoenlijk te hebben gegeten. Hoe dan? Langzaam begint het besef bij me binnen te dringen en als ik dan ook nog een meisje zie, die met een houten mal de bakstenen aan het maken is, houd ik het niet meer droog. Mijn tranen kan ik niet meer tegenhouden. Tijdens mijn reis had ik het al op social media gezet, ik ben best wat gewend maar dit is echt vreselijk! Ik ben verdrietig, maar ook heel erg boos. Hoe kan het, dat we dit met z’n allen toelaten? Hoe kan het, dat zoveel mensen die genoeg hebben, nog steeds denken aan: hoe krijg ik meer? Hoe kan het, dat we geld besteden aan spullen die we niet nodig hebben, aan belachelijk dure spullen en spullen waar we al meer dan genoeg van hebben? Pfff… Ik kan door de tranen in mijn ogen het meisje nauwelijks meer zien, als we het terrein afrijden. Voor de afleiding maak ik op de weg terug wat filmpjes vanuit de auto.
Everest Academy – deel 2
Na de steenfabriek rijden we door naar de Everest Academy. Ik spreek er even met Gopal Pajiyar, de oprichter van de school. Tijdens het gesprek zie ik in mijn ooghoeken een muis of rat onder een kast vandaan kruipen en de andere hoek van de kamer op rennen. Ik reageer, omdat ik het niet gewend ben dat er muizen door de kamer rennen: ”Hee, een muis!” Gopal kijkt nog niet op of om en zegt droog: “Ja dat is een muis.” Ik moet lachen om mezelf en denk, “O ja ik ben hier in Nepal en niet in, het bang voor dieren, beestjes en ander gespuis, Nederland”. Ik moet dan ook direct denken aan mijn hotelkamer, waar ik als het donker wordt twee extra gasten, lees kakkerlakken, in de badkamer heb rondlopen. Ik schrik er nog elke keer van, maar probeer het voor lief te nemen. Dit is ook Nepal.
Donatiebox
Na een tijdje komt ook Raju naar ons toe. Hij neemt mij weer mee de school in en ik vervolg mijn ronde langs de klassen. Ondertussen heeft Raju een aantal studenten gevraagd om een donatiebox te maken. Het is een tijdelijke box, er komt ook nog een officiële donatiebox, maar met de tijdelijke box is het makkelijker om langs de klassen te gaan. Behalve Nepalese roepies worden er ook pennen, potloden en schriften gedoneerd. Echt GE-WEL-DIG! En wederom mogen we de volgende dag in de ochtend komen, om donaties die later binnen gekomen zijn ook nog op te halen. Na deze ronde wil Raju ons meenemen naar een plek waar we kunnen ziplinen en hij wil het graag afsluiten met een gezamenlijk diner. Nou dat beloofd wat, ik kan het nauwelijks geloven. We rijden een heel eind en zien hoe een oude nog op te knappen zipline erbij hangt. Daar gaan we dus maar even niet vanaf.
Bruiloft dag 1
Na een wederom enerverende dag, rijden we weer naar de woning van de familie van Arbind. Vanavond gebeurd er van alles in en rondom huize Chaudhary. En wat een eer dat ik daarbij mag zijn. De buitenplaats is versierd met planten en offers voor de Goden. Bijay, de broer van Arbind die gaat trouwen, heeft een aantal voorbereidende rituelen af te werken vanavond. Er worden voeten rood geschilderd (ook die van mij), henna tattoos gezet (ik ben als een kind zo blij met de mijne), door een aantal monniken wordt er gebeden en door de vrouwen die er de hele week al zijn wordt er gezongen. Bijay wordt prachtig aangekleed en krijgt een sabel. Ik weet niet waar ik kijken moet, er is zoveel te zien, wat een bedrijvigheid. Als Bijay er op en top uitziet en we allemaal beschilderd zijn, lopen we in een optocht naar een waterput. Daar worden onder het oog van vele toeschouwers de verschillende rituelen uitgevoerd. De zingende vrouwen zijn ook mee en begeleiden het geheel.
Het ziet er allemaal prachtig uit
Arbind moet me alle rituelen nog maar eens uitleggen, ik snap er niet zoveel van. Maar het ziet er in ieder geval allemaal prachtig uit. Tijdens één van de rituelen, ik denk dat die is om te vragen om vruchtbaarheid 😉 werd er een beetje gelachen. Giegelen was het eigenlijk en ik denk dat ik wel weet waarom. De bruidegom gaf een aantal vrouwen een bolletje van een materiaal, waarmee je kan boetseren. Ze maakten er allemaal met rode wangen iets in de vorm van een piemel van. Nadat ze dat hadden gedaan, verzamelde de bruidegom de piemels en die werden netjes bij elkaar op de grond gezet. Vervolgens goot hij er melk (denk ik) overheen. Vervolgens werden de piemels gezamenlijk met de handen ingedrukt en daarna met een schep van de grond gepakt. Heel bijzonder. Na alle rituelen en andere voorbereidingen heb ik met de monniken gegeten. Ik had wel trek in een hapje en hoe lekker is het dan om te eten. Zeker als je iets Nepalees krijgt waar een hoop liefde in is gestoken, het was werkelijk voortreffelijk. En toen was het weer tijd om te gaan. In mijn hotel even bijkomen, wat een dag! Arbind had me voor ik naar Nepal vertrok uitgenodigd om bij hem thuis te logeren en ik heb serieus overwogen die uitnodiging aan te nemen. Maar vanavond ben ik blij dat ik even met me, myself and I in het hotel ben. Ik moet het even van me af laten glijden en verwerken allemaal. En daarvoor heb ik rust en stilte nodig, een douche en nachtrust zal me goed doen. Wellicht dat ik eens kom logeren op één van mijn volgende reizen. Voor nu slaap lekker en tot morgen.
