Same Nepal, same ritual. Arbind is een half uur te laat en wil eerst graag ontbijten. Als ik er naar vraag wordt het me duidelijk, zo werkt het nou eenmaal in Nepal zegt Arbind. Als je om 8 uur afspreekt, kan je in het halve uur er na een keer je gasten verwachten. Dat is normaal. Hmm… Misschien dat ik dan morgen maar een half uurtje later opsta. 😉 Na het ontbijt gaan we inkopen doen, vanmiddag staat er een ‘picknick’ op het programma met de kinderen van Indrapur. Er worden een paar grote zakken rijst gehaald, linzen en een aantal pakjes kruiden. Arbind’s vader regelt de kip. Een paar flessen limonade maken de picknick af. Als we de spullen in de ochtend bij de school brengen, staan de kinderen al rondom de auto. Ze helpen mee de spullen naar de klas te dragen waar een lerares de lunch zal klaarmaken. Achter in de klas staat een grote brander en een paar hele grote pannen. Het mag duidelijk zijn dat het niet ideaal is, om de lunch te koken in een ruimte waar kinderen les krijgen. We hopen dan ook dat er ooit nog een aparte ruimte voor de keuken gerealiseerd kan worden.
Sunshine Day school
Nadat we de goederen hadden afgeleverd, zouden we naar de Sunshine Day school in een buurt die ze Little Africa noemen gaan en naar de Edukick school, een lokaal dichtbij de steenfabriek. Maar je raadt het al… dat liet op zich wachten. De waterpomp bij de Indrapur school was kapot gegaan. Nadat Arbind het eerst zelf had geprobeerd te repareren, werd er toch maar iemand gebeld die er meer verstand van heeft. Ondertussen keek ik mee met de dagopening. De kinderen krijgen tijdens de opening wat beweging en er wordt gezongen. Indien er iets mee te delen is, wordt dit ook tijdens de dagopening gedaan. Als afsluiter hoor ik bij elke school die ik in Nepal bezoek het volkslied, zo ook hier. Nog even en ik zing het mee. 😊
Repareren van de waterpomp
Het repareren van de waterpomp duurde ongeveer de hele ochtend, de kinderen zaten aan hun examen. Ondertussen vermaakte ik me met de kleuters en met een mevrouw van de overheid, die kwam kijken of het goed gaat op de Indrapur school. Ook nam ik een kijkje bij de huisartsenpost naast het terrein van de school. Zo fijn te weten dat de kinderen van de Indrapurschool daar geholpen kunnen worden als dat nodig is. Eindelijk waren de kinderen dan klaar met hun examen, we gingen een spelletje doen dat een beetje lijkt op het spelletje zakdoekje leggen. Het spelletje leek op zakdoekje leggen, maar er was een klein verschilletje, in plaats van een zakdoekje leggen, sloegen de kinderen elkaar in het gezicht. Degene die een pets had gehad, mocht dan vervolgens raden door wie er geslagen was. Weird… Gelukkig werd er niet heel hard geslagen.
Een lach…
Na het spelletje lekker samen smikkelen van de lunch. En het was weer een succes, het was een complete maaltijd en de kinderen genoten er van. Samen met de leraressen deelde ik de rijst, de linzen en de kip. Samen hebben we zitten smullen. Misschien weet je al dat er in Nepal met de handen gegeten wordt, dus ook ik mocht met de handen eten vandaag. Af en toe gebruiken ze wel bestek, maar dat is dan alleen als er eigenlijk geen tijd is om te eten. Het is dus niet alleen zo, dat ze geen bestek hebben uit armoede. Nepalezen zijn er van overtuigd dat het beter is om met je handen te eten. En na het gesprek dat ik hier over had, vind ik het niet eens zo’n vreemde gedachte. Je hebt je handen namelijk niet voor niks gekregen: als je met je handen eet, doe je nooit iets in je mond dat te heet is, de hap die je in je mond doet is nooit te groot, je eet langzamer waardoor overeten minder snel gebeurd. En wat ik in mijn opleiding geleerd heb: op het moment dat je een hap voorbereidt, bereidt ook je lichaam zich al voor op het eten. Er starten al allerlei processen, waardoor de vertering en dus ook de opname van de voedingsstoffen beter gaat. Dubbele winst voor de kinderen die alle voedingsstoffen heel goed kunnen gebruiken. En ik eet ook graag met de handen, niks mis mee.
… en een traan
Na de lunch was er nog tijd voor de Sunshine Day School in ´little Africa´ Hoewel het heerlijk was bij de Indrapur Sdchool, ik was toe aan verplaatsen en nieuwe indrukken. En dat heb ik geweten, wat een nieuwe indrukken heb ik te verwerken gekregen zeg! De Sunshine Day school is een mooi opgeknapte ruimte, waar ze vanaf mei 2022 willen starten met de kinderen op te vangen en te starten met lessen te geven. Het is net als de Indrapur school voorzien van toiletten en wasbakken. Deze school staat echter in een ‘wijk’ waar de mensen een erg lage levensstandaard hebben. Ze wonen in huizen van stro en poep, sommige nog niet groter dan het formaat van wat wij gewend zijn van de kleinste slaapkamer in huis. Ook zijn niet alle huizen voorzien van toilet, bij sommige huizen staat een provisorisch gemaakte kleine ruimte, waar de behoefte gedaan kan worden. Ze slapen op de grond of hooguit op een matje, je kan het je nauwelijks voorstellen dat hier mensen wonen. In Nederland zou het nauwelijks volstaan als onderkomen voor vee. De mensen werken voornamelijk op het land en zodra ‘ze oud genoeg zijn’ helpen de kinderen mee. Deze mensen zijn afhankelijk van de landbouw. Zonder verkoop van wat er van het land komt, hebben zij niets. En ze doen het al jaren zo, dus waarom zou je dat veranderen. Ons bezoek had wel de nodige belangstelling, een aantal mensen kwam nieuwsgierig bij ons staan. Ook liepen er een aantal kinderen omheen. De mevrouw van de overheid die ik op de Indrapur school ontmoette was ook meegegaan. Ter plekke probeerde zij een aantal ouders te overtuigen, om hun kinderen vanaf mei naar school te sturen. En hoewel de ouders argumenten hadden om het niet te doen, er waren ook een aantal hele nieuwsgierige kinderen ‘kleine potjes met grote oren’ die hun best deden om alles mee te krijgen. En natuurlijk gingen ze mee naar binnen toen de deur werd geopend. Het wordt een lange weg, maar ik zie wel mogelijkheden.
Samenwerking met Everest Academy
Arbind vraagt wat ik verder nog wil doen, want er is nog tijd om iets te ondernemen. Ik ben wel benieuwd naar de Everest Academy, een grote school met wel 1500 studenten, waar we een samenwerking mee aan zijn gegaan. Op deze school zitten kinderen van ouders die het beter hebben. Door corona is er nog maar weinig samenwerking van de grond gekomen. Wellicht dat er inmiddels meer te regelen is. Ik heb een gesprek met Raju Pajiyar, ik vraag hem naar de mogelijkheden voor een donatiebox. Raju is erg enthousiast en wil graag meewerken. Hij neemt me mee langs een aantal klassen, waar ik een korte toespraak mag houden en waar ik kan en mag vragen om een kleine donatie van de studenten. In de klassen stel ik me voor, vertel ik wat ik doe in het dagelijks leven en ik leg ze het belang uit van elkaar helpen. Vervolgens vraag ik de studenten of ze mij willen helpen en daarmee de minder bedeelden in hun eigen gemeente. Ik leg ze uit dat ik geen grote bedragen verwacht, maar een klein bedrag dat ze kunnen missen. Na een aantal klassen langs geweest te zijn, stond ik op een gegeven moment in een klas waar een meisje mij terug riep, nadat ik mijn verhaal had gedaan. Ze wilde de eerste donatie persoonlijk aan mij overhandigen. Je raadt het al, happy tears! Ik was echt ontroerd. Aan het einde van de ronde, was er al best wat geld opgehaald. Wauw! Alle klassen toespreken ging deze dag alleen niet lukken. Gelukkig maar want ik was bekaf en ik had er een droge mond van gekregen. Van Raju mocht ik de volgende dag terug komen om de andere klassen toe te spreken. Wordt dus vervolgd.
Bruiloft
Morgen beginnen de bruiloftsdagen van Bijay, de broer van Arbind en zijn vriendin Nista. In mijn planning had ik bedacht dat ik morgen naar Pokhara zou vertrekken, echter een traditionele Nepalese bruiloft wil je toch meemaken. Dus ik blijf langer. Vanavond mag ik weer mee eten met de familie van Arbind. Ondertussen worden er ook mijn maten opgenomen, want tijdens de bruiloft krijg ik een sari aan en daar worden een bloesje en een rok onder gedragen. Ik wist het niet, maar als gast krijg ik de sari. Het bloesje en de rok voor er onder worden voor me gemaakt. Na het eten wordt ik naar mijn hotel gebracht, voldaan val ik in slaap.
