Na een nacht heerlijk slapen, was het dan eindelijk tijd voor de kennismaking met Haripur. Ik was heel benieuwd en wilde het liefst zo snel mogelijk van start. Maar ja, zo werkt dat niet in Nepal. Over de eerste dag vertelde ik al, dat je in Nepal over de nodige flexibiliteit dient te bezitten. Vandaag vertel ik je, dat je ook geduld moet kunnen opbrengen. Vergeet je Nederlandse haast mentaliteit, want anders raak je hier echt gefrustreerd. Lees maar even mee…
Flexibiliteit en Geduld
Arbind kwam een half uur later dan was afgesproken aan bij mijn hotel. Hij had volgens eigen zeggen, al vanaf 2 uur ’s nachts examenformulieren geprint voor alle schoolkinderen en wilde eerst even ontbijten. Daarna was het de bedoeling dat we langs de politie zouden gaan, want ons bezoek moest aangekondigd en goedgekeurd worden. Dit is overigens geen normale gang van zaken, maar omdat we er in de weken voorafgaand aan de verkiezingen waren, moesten we duidelijk maken dat we er niet waren om een politieke partij te steunen, maar om onze scholen te bezoeken. En ook dat duurde even. De politieman was nog druk met zijn werk, voordat hij tijd had om ons te woord te staan. Maar het was een alleraardigst gesprek, we dronken wat en er werd zonder problemen medewerking verleend. Ach ja, ik had nog niet zo lang geleden een baan bij de zelfde werkgever in Nederland, dus we hadden iets om over te praten en wellicht gaf dat wat extra goodwill. Na dit gesprek was het dan eindelijk tijd om te gaan, inmiddels was het half 11.
Shree Sharwan
De eerste school waar we een bezoek aan brachten was de Shree Sharwan School, waar we een gebouw aan het opknappen zijn voor een middelbare school waar kinderen een vak kunnen leren. Het gebouw is inmiddels af, maar op het moment dat ik er was moesten de vloer en de muren nog drogen. Daarna zou het geschilderd worden en dan pas kan het meubilair en alle andere spullen er in. De schoolbanken stonden bij Arbind thuis in opslag, wel zo handig voor een op handen zijnde bruiloft waar ik later meer over zal schrijven. Er is ook al rekening gehouden met een volgend schooljaar, dan kan er een verdieping bij op gebouwd worden. Ik kreeg een tika en een sjaaltje en als welkom en ik maakte kennis met de president, de principal en iemand van de schoolraad van deze school. Behalve dat ik kom kijken hoe de voortgang van het opknappen van het gebouw gaat, maken ook zij er gebruik van dat ik er ben. Er werd me laten zien waar de school behoefte aan heeft, wat er op korte en lange termijn gebeuren moet en hoe de situatie er momenteel is. Hoewel het een overheidsschool is, krijgen zij namelijk niet altijd alles waar behoefte aan is. Door het mij te vragen hopen zij, dat onze stichting er het nut van inziet en er in wil investeren. Het is altijd een beetje een spanningsveld met de overheid, als het gaat over wie gaat wat betalen. Maar vragen staat natuurlijk vrij en voor elke donatie zijn ze dankbaar. Na dit bezoek reden we door naar de Indrapur School.
Indrapur
Op de Indrapur School werd ik ook hartelijk ontvangen. Wederom een tika en een sjaaltje, maar dit keer ook een bloemenkrans en een bloemetje. Wat ontzettend leuk om deze school nu eens echt te zien en ervaren. En wat een mooie school is het geworden. Ook het lokaal voor onze kleuters is prachtig; vloerbedekking, educatieve muurschilderingen, speelgoed. Ik ben onder de indruk. We hebben even in verschillende klassen gekeken, maar helaas konden we weinig met de kinderen doen. Deze week krijgen alle leerlingen in Nepal een examen, dus ook de leerlingen van de Indrapur School.
Ik ben bij de kleuters gaan zitten om te kijken hoe het daar gaat. Een aantal kinderen zijn geïnteresseerd, ze volgen de juf en doen mee. Een aantal andere kinderen hebben het nog niet opgepikt en lopen nog de klas in en uit. Maar een eerste aanzet is er en hoewel er nog voldoende ter verbetering is, om de meeste kinderen met een lach op het gezicht te zien is echt goud. Ik kan zien dat voor al deze kinderen iets in hun leven is verbeterd. En daar wilde ik ter plekke nog iets aan toevoegen. In Haripur is het op het moment ontzettend warm, dus na het bezoek aan de school zijn we ventilatoren gaan kopen, die er diezelfde middag werden opgehangen. Had ik al gezegd dat je geduld moet hebben? Dit was namelijk niet in een uurtje gepiept, nadat we de ventilatoren hadden gekocht was het wachten op een monteur. We aten lunch, bezochten een oud tempeltje in het dorp en keken een plaatselijke voetbalwedstrijd voordat de man er was. Met een hamer en een paar spijkers werd het in elkaar geknutseld, een (schroef)boormachine had de monteur niet. Na een paar mislukte pogingen hing het.
Vervolgens liet Arbind mij de markt zien, een druk bezocht gebeuren waar van alles aangeboden werd. Van groente tot kruiden, maar ook snuisterijen als sieraden, handwaaiers en spaarpotten. Na op de markt te zijn geweest, liepen we langs een restaurantje waar op dat moment alle lijsttrekkers (denk ik) van de verschillende politieke partijen en de politieman die ik eerder had gezien, bij elkaar aan een tafeltje zaten. Of ik ook even een bakje thee wilde komen drinken. Ach ja, waarom niet. Ik zit niet zo vaak met zoveel belangrijke mannen aan tafel. 😊 Na met ze gesproken te hebben over onze projecten en de eventuele samenwerking met de Everest Academy was het tijd om te gaan.
Arbind bood me aan om bij hem thuis te komen eten en dat laat ik me geen twee keer zeggen, ik ben gek de homemade Nepalese dish. Ik maakte kennis met familieleden en kreeg de kans om te zien hoe Arbind woont. Wat een verschil met het stadse leven van Nepal. Het is in Haripur veel gemoedelijker, maar ook minder ontwikkeld. Er lopen mensen op straat met een kudde geiten, er lopen kippen langs de weg en af en toe komt er een soort tractor voorbij met een bult groen. Bij Arbind wordt er gekookt op een vuur in een aparte ruimte, niet te vergelijken met de keuken die ik zelf heb. Maar oh wat een heerlijk eten krijg ik. Omdat de broer van Arbind, Bijay binnenkort trouwt zijn er de hele week een drietal vrouwen die bij Arbind thuis komen zingen. Om Goden gunstig te stemmen en de op handen zijnde bruiloft aan te kondigen. Een voor mij bizar ritueel, het ziet er niet naar uit dat de dames er plezier in hebben. Maar goed, ik hoef ook niet alles te snappen. Na het eten word ik naar mijn hotel gebracht. Wat was het een fantastische dag, ik ben benieuwd naar morgen.
