Na twee jaar wachten tot ik weer kon en mocht, was het op vrijdag 15 april 2022 eindelijk zo ver. Ik ging weer vertrekken naar mijn geliefde Nepal. Alleen dit keer helaas zonder Sander, hij had niet meer verwacht dat het nog zou gebeuren en was al in februari gaan skiën. Maar alleen reizen had ik eerder gedaan en ik wist ongeveer wat te wachten zou staan, dus echt zenuwachtig was ik niet. Wel voelde ik een gezonde spanning voor de dagen in Haripur. Ik was er nog niet eerder geweest en ging nu eindelijk zien waar ik sinds 2019 mijn best voor doe. En ik zou er niet geheel vrijblijvend zijn, maar voor onze mooie stichting. Dat is dan toch net even anders.
Na de eerste vlucht van Amsterdam naar Doha Qatar, appte ik met social worker Arbind Chaudhary. “Ik ben aangekomen op Doha, mijn volgende vlucht gaat om zus en zo laat en dan kom ik omstreeks zus en zo laat aan in Kathmandu”. Arbind zou mijn volgende vlucht boeken naar Janakpur, waar het dichtstbijzijnde vliegveld ligt en waar hij me zou komen ophalen. Eenmaal in Kathmandu aangekomen, vond ik een vliegticket in whatsapp. Prima geregeld Arbind! Ze hadden het vliegveld in Kathmandu een beetje verbouwd en de uitgang is verplaatst. Dat scheelt een heleboel dringen bij de ingang, die nog op dezelfde plek was gebleven. Ook handig was het Ncell tentje in de gang naar de uitgang, waar ik direct mijn Nepalese SIM kon opwaarderen.
Al snel stond ik met mijn koffer buiten en liep ik naar het gebouw van Domestic Flights. No, no, thank you, I don’t need a taxi. Er werden er voldoende aangeboden. Ik was vroeg en zou nog een behoorlijke tijd moeten wachten, maar omdat er een vlucht eerder ging en die niet vol zat, kon ik daar met mee. Snel Arbind appen, “Ik vertrek over een kwartiertje!” En vervolgens had het vliegtuig vertraging, waardoor ik op de oorspronkelijke tijd vertrok. Welkom in Nepal, hahaha… Het vraagt iets van je flexibiliteit.
In Janakpur stond Arbind op me te wachten. Ik had hem in 2020 al eens een keer ontmoet in Kathmandu en ik had verschillende keren met hem gesproken via Facetime, ik hoefde dus niet te raden naar wie Arbind zou zijn. Een amicale knuffel en een namasté of we elkaar al jaren kenden en bij elkaar over de vloer kwamen. Arbind hielp me met de koffer en daar gingen we. Op naar Haripur, tenminste… Arbind wist dat de tempel in Janakpur die dag open zou zijn voor bezichtiging en stelde voor om daar heen te gaan. Ik kende het al van foto’s en ik wilde inderdaad deze tempel heel graag zien. Dus ondanks dat ik ook heel erg verlangde naar rust en een hotelkamer, reden we naar de Janaki Temple, de tempel ter ere van Sita en Ram. Wat een prachtig gebouw! Aan het einde van de middag reden we in een krap uurtje de ondergaande zon tegemoet richting Haripur. Wat een heerlijk gevoel om weer in Nepal te zijn. De lieve mensen, de geluiden die nooit ophouden, de geuren van wierook en boterlampjes, de bonte kleuren, mijn 2e thuis.
