Een drukke, maar hele leuke dag voor de boeg. We gaan namelijk 3 scholen bezoeken. Dit zijn voor ons altijd de mooiste momenten van onze reis. Die blije kinderkoppies weer zien na lange afwezigheid, het ontroert ons iedere keer weer.
Hello Rob, welcome back
Ook nu, toen we aankwamen op de Indrapur school daar waar het voor ons in 2017 is begonnen. Als 60-jarige vent schaam ik me er niet voor om te bekennen dat ik een brok in m’n keel kreeg toen de kids naar me toe renden, “Hello Rob, welcome back”. Het was de eerste schooldag na het Dashain festival. De traditie is dat de kids verwelkomt moeten worden met een tika, de rode stip met rijst en yoghurt op het voorhoofd en grassprieten achter de oren, om iedereen een goede (rijst-)oogst toe te wensen. Ook moet er symbolisch geld (plm 20 cent) en iets lekkers uitgedeeld worden. Daar zijn Rebecca en ik dus wel een uurtje mee bezig geweest. Ikzelf ging daarna in gesprek met het nieuwe schoolhoofd en enkele docenten terwijl Rebecca voor ging lezen aan een groep jonge meiden. Toen nog even wat kleine cadeautjes uitgedeeld (waarbij we bijna onder de voet werden gelopen) en daarna door naar een van de armste delen van Haripur, Ward-7
“Onaanraakbaren”
Hier in Ward-7 wonen uitsluitend Dalits, de “onaanraakbaren”. Mensen die vrijwel kansloos zijn in de maatschappij. Hier hebben we 4 jaar geleden de Sunshine Day School geopend. We nemen ons elke keer voor om een beetje afstand te houden omdat de kids heel vies zijn en vaak onder de luizen zitten. Maar zo gauw we binnen stappen kan dat voornemen overboord. We worden overrompeld door liefde en enthousiasme en in no time zijn we weer aan het dansen, knuffelen en feesten met die kleintjes. Ook hier hebben we tika’s en grassprieten geplaatst, hebben we gedanst op educatieve kinderliedjes en hebben we de kids voorzien van plaktattoos en presentjes. Het was mooi om te zien dat hier door anonieme sponsors ook twee toiletgebouwtjes zijn geplaatst.
Vanaf 4 jaar, al meewerken in een baksteenfabriek
Gezien de hitte (30+ graden) en onze dansmoves kon je ons uitwringen. Even snel douchen, een happie eten en door naar de Brick School. In een heel afgelegen deel van Haripur staat een klein gebouwtje. De ouders lieten in het verleden hun kinderen, vanaf een jaar of 4, al meewerken in een baksteenfabriek. Uitsluitend omdat wij de kinderen er een lunch bieden mogen ze van hun ouders naar school. Als we die lunch niet zouden faciliteren dan gaan de kids zonder pardon weer mee naar de fabriek. De analfabete ouders zien helaas het nut van educatie nauwelijks in. Op het schooltje wordt lesgegeven aan zo’n 50 kinderen, variërend in leeftijd van 5-10 jaar. Razend knap hoe de docente daar dat voor elkaar krijgt. 2 van de 52 betaald hier al enkele jaren haar salaris, we kopen schoolboeken en we zorgen ervoor dat de kids minimaal 1 maaltijd per dag krijgen. Vandaag hebben Rebecca en ik weer vele tattoos geplakt en kleine cadeautjes uitgedeeld. Maar het grootste feest was wel de picknick waarbij ze echte kip of vis naar keus te eten kregen en frisdrank te drinken kregen. Wat een heerlijke dag hebben we gehad. Morgen het laatste schooltje bezoeken, een lange vergadering hebben met de burgemeester en met de nieuwe boekhouder de administratie controleren. Ik vermoed dat het er dan wel weer op zit.
