Na een korte nachtrust (hitte, stroomuitval, stank in de kamers) kwam Arbind ons halen om aan de slag te gaan. Bij hem thuis tijdens het ontbijt een programma doorgenomen voor de komende dagen. Allereerst bezochten we de Shree Sharwan Janta school. De leerlingen hadden eigenlijk nog vrij vanwege het 14-daagse Dashain festival, maar desondanks werden we door een hele grote groep opgewacht met bloemen en gezang. Ik leerde er dat nu, 2 jaar na opening, de school eigenlijk geen middelbare is, maar een pre-secondary, 3 leerjaren voordat de jongeren doorstomen naar een echte secondary school. Het ziet er allemaal netjes uit, maar er is nog werk aan de winkel om het echt volledig naar mijn zin te maken. Interactieve whiteboards en een computerlokaal zijn hier echt noodzakelijk. Verder een intensief gesprek gevoerd over de bibliotheek. Deze wordt absoluut nog niet gebruikt zoals het hoort. Hier hebben we een actielijst opgesteld en er is beterschap beloofd.
Vervolgens zijn we naar de kraamkliniek geweest. Hier hebben we, met een stuk subsidie van Wilde Ganzen, de parkeerplaats op kunnen knappen en het hele gebouw van mooie vloertegels voorzien. Veel makkelijker bereikbaar nu en veel hygiënischer. Er zijn nog veel wensen om dit gebouw te moderniseren, maar voorlopig ontbreekt hier nog budget.
Waar we heel vrolijk van werden was ons bezoek aan de kippen- en geitenschuren. Twee hele nette gebouwtjes waar kippen en geiten gefokt worden. Van de opbrengst kunnen nu reeds 3 Dalitgezinnen leven en als die geiten een beetje doorfokken hebben we over een paar maanden 40 a 50 geiten ipv 20. We moesten wel weer even slikken toen we die kleine Dalitgemeenschap bezochten. Wat een armoede en ellende….
Van Foreco Houtconstructies kregen we een tas vol voetbalspullen mee. Deze konden we overhandigen aan een voormalig Nepalees international, die nu coach is van een lokaal voetbalteam. Een hele mooie donatie die heel goed terecht gekomen is.
Als afsluiting van de dag hebben we een concert/dansvoorstelling bezocht van een beroemde danseres genaamd Priti Paswan. Mijn blonde dochter Rebecca was op het festivalterrein een bezienswaardigheid (zoals in heel Nepal eigenlijk). Om aan alle selfie-jagers te ontkomen nam Arbind ons mee naar een plaats naast het podium. Toen die lange witte mensen gespot werden werden we direct gevraagd om het podium op te komen en tot groot vermaak van het publiek moest Rebecca direct meedansen met Priti Paswan. Voor zo’n 6000-7000 Nepalezen ! Een hele bijzondere happening en een mooie afsluiting van de dag.
