Na een paar dagen in Kathmandu was het vandaag zover, de reis naar Haripur. De wegen zijn gelukkig verbeterd, dus ipv 9 uur over hobbelige wegen waren we er nu in zo’n 6,5 uur . De gebruikelijke vriendelijke ontvangst van Arbind en zijn vrouw Priya, en met hen namen we het drukke programma voor de komende dagen door. Nadat we een lokale markt bezocht hebben gingen we door naar Little Africa, het meest armoedige deel van Haripur. Daar werden we weer keihard met onze neus op de realiteit gedrukt. Al ons gezeur over stikstof, pensioenen, begrotingstekorten en inflatie valt volledig in het niet vergeleken met de extreme armoede aldaar. Kinderen met vodden aan het lijf, analfabete ouders, strooien hutjes als onderdak en nauwelijks uitzicht op een beter bestaan. Hier moeten we dus dringend aan de slag met educatie en lange termijn oplossingen zoals het aanleggen van een grote moestuin en een geitenstal om zelfredzaamheid te realiseren. Of ik dat ooit nog mee ga maken weet ik niet, maar ergens moeten we een begin maken. In samenwerking met Wilde Ganzen en The Nepal Trust hopen we hier in de nabije toekomst te kunnen investeren. Afgesloten bij Arbind thuis, alwaar we een aantal oude besjes een mooie serenade hoorden brengen aan een bruidspaar in het dorp. Dat bracht gelukkig weer een lach op onze betraande gezichten. Morgen meer.
