Het was oktober 2016 dat we een eerste voet op vaste bodem zetten in Nepal. We hadden informatie doorgekregen dat er een plaatsje was in het zuiden van het land, genaamd Haripur, waar de situatie en omstandigheden echt meer dan schrijnend waren. Ouderen totaal analfabeet, kinderen geheel afgesloten van onderwijs en dan hebben we het nog maar niet over de hygiënische omstandigheden en honger waarin deze mensen moeten leven. En dan ook nog eens te bedenken dat binnen dit plaatsje er ook weer ouderen en kinderen waren die door de plaatselijke bevolking nog verder afgestoten worden (Dalits). De vooraf verkregen informatie dekte nog niet eens het daadwerkelijke beeld wat we voor ogen kregen. Hier lag een ‘job to do’. Dus was de oprichting van onze stichting een feit.
Zie fotoverslag onder aan de pagina!
Vijf jaar verder en ontzettend veel bereikt.
Vanaf die tijd hebben we de focus gelegd op het daadwerkelijk planten van een zaadje in de grond en deze goed water te blijven geven. Dus werd er ingezet op onderwijs, (zelf verbouwen) van voedsel en verbetering van hygiëne. We zijn vijf jaar verder en wat hebben we al ontzettend veel bereikt. Naast een basisschool hebben we vorig jaar de kleuterschool op kunnen zetten, dit alles onder leiding van gecertificeerde leerkrachten met elk jaar weer verse schoolmaterialen. Denk verder aan het plaatsen van zonnepanelen waardoor de kinderen niet meer hoeven te leren onder de giftige paraffinedampen. Daarnaast de plaatsing van diverse waterpompen voor het vervullen van een basisbehoefte… drinkwater! En wat is het fijn dat we elk kind op school dagelijks kunnen voorzien in een maaltijd. Verder nog vele andere kleine verbeteringen welke er daadwerkelijk voor de bevolking er toe doen. In 5 jaar tijd hebben we, mede dankzij onze social worker Arbind Chaudhary, echt een verschil gemaakt!
En dit jaar mochten we weer!
Een reis die geheel in het teken stond van het opzetten nieuwe projecten, bijsturen van bestaande projecten, aanhalen van banden en natuurlijk de kinderen van Haripur weer in de armen kunnen sluiten en in de ogen kunnen kijken. Ogen die nu vreugde en een toekomstblik geven daar waar ze in 2016 degelijk een geheel andere stand hadden. De ogen zijn de thermometer van elk mens, alle ellende en droefheid kon je 5 jaar geleden hierin aflezen.
Nadat we in Kathmandu waren aangekomen, gingen we direct met een interne vlucht door naar Pokhara. Zoals net gememoreerd was het aanhalen van banden ook een belangrijk onderdeel van deze reis. In Pokhara bevindt zich een school genaamd Aamaghar. Deze school is een voorbeeld voor ons en wordt ondersteund door stichting Light of Life, een stichting waar we een nauwe band mee hebben. Minu Pariyar is hoofd van de school. Zij is enorm betrokken bij onze scholen en plannen. Vooral ook omdat zij eveneens Dalit is en weet hoe moeilijk het is om geheel verstoten te worden. We hadden een online meeting met haar omdat ze thuis zat vanwege een Corona-besmetting. Haar docenten hebben ons echter veel inzage gegeven in het Nepalese onderwijssysteem en Minu heeft ons toegezegd dat ze wilde helpen om onze docenten online bij te scholen. Ook hadden we nog een hoop lol met de kinderen daar, mede omdat we op taart getrakteerd hebben. Ze waren letterlijk hun bordjes aan het aflikken.
Haripur: wat is ons hart verbonden aan deze plek
Na dit bezoek kregen we de volgende dag een zware rit voor de kiezen. Een rit van ruim 200 kilometer. Waar we in Nederland goed zijn om ons te beklagen over maximum snelheden, een opstopping hier en daar en wegwerkzaamheden leggen we deze afstand doorgaans af binnen twee uurtjes. Nou, hier in Nepal niet. Hier kennen ze geen snelwegen, laat staan (volledig) geasfalteerde wegen. Het resultaat was dat we ruim 10 uur deden over het bereiken van ‘ons’ Haripur. Aan onze lichamen merkten we dat we geen 25 meer zijn.
Haripur, wat een compleet andere wereld dan Pokhara. Daar waar Pokhara redelijk draait op toerisme geeft Haripur enkel complete armoede weer. Maar oh wat voelen we ons daar thuis, wat is ons hart verbonden aan deze plek met deze mensen die zoveel meer verdienen. We werden ‘s avonds warm ontvangen door de gehele familie van Arbind Chaudhary. Daarnaast introduceerde Arbind ons aan Gunjan Luitel. Verderop in de blog meer over haar. Plannen werden doorgesproken voor de volgende dag. Een dag die we in de vroege ochtend begonnen met een bezoek aan diverse mogelijke locaties voor de start van onze derde school. Een middelbare school die het mogelijk maakt voor de kinderen op onze basisschool om verder te studeren. Daarmee voorkomen we dat ze eindigen in de plaatselijke baksteenfabriek of in de rijstvelden. Dat is geen overdrijving, dat is daadwerkelijk wat er nu gebeurd met de Dalit-kinderen momenteel. Doodzonde van 8 jaar scholing en op het persoonlijke vlak een groot drama.
Nadat we een uitstekende locatie gevonden hadden hebben we de plaatselijke overheidsofficial Hari Thapa bezocht, een man verantwoordelijk voor een van Haripurs 9 dorpen, met als voornaamste bezigheid educatie. Aangezien we al eerder succesvol met hem hebben gewerkt presenteerden we nu een goed uitgewerkt voorstel inclusief begroting. We kregen na een lange meeting groen licht om een bestaand gebouw bij de Shree Sharwan Janta school te renoveren en uit te bouwen, mooi centraal gelegen in het midden van Haripurs 9 dorpen.
Een emotioneel weerzien
De middag was aangebroken en we konden niet wachten! We wilden ‘onze’ Indrapur-kinderen zien. We wilden ze weer in de armen sluiten, we waren toe aan hun lach en aan de veranderde blik in hun ogen. Een blik die ons een stuk gelukkiger maakt tov 2016. Het was een emotioneel weerzien, we hebben ze allemaal voorzien van een persoonlijk armbandje en natuurlijk mochten de meegebrachte stroopwafels niet ontbreken. Een Glimlach Van Een Kind werd ooit gezongen door neerlands grootste volkszanger. En ja, daar draait het om! We hebben ook de kleuterschool voor het eerst kunnen aanschouwen, een project dat we in mei 2021 al hadden afgerond. Het ziet er geweldig uit. Prachtige tafeltjes en stoeltjes, posters aan de muren, een beamer, genoeg speelgoed en educatieve materialen. We zijn vele donateurs dankbaar, maar Hahnel Industries en Koopman Transport verdienen een extra pluim vanwege hun buitengewone support voor dit project.
Krotten die de naam woning niet waard zijn
Na dat inspirerende bezoek reden we naar een enorm terrein met diverse schoorstenen, velden vol met bakstenen en diverse krotten die de naam woning niet waard zijn. Welkom bij de Brick Factory, en toen was er opeens Gunjan Luitel.
Gunjan is sinds zeven maanden geheel vrijwillig en kosteloos begonnen om de kinderen (momenteel 24 stuks) uit Little Africa te onderwijzen. Little Africa is een soort van ‘woonwijk’ bestaande uit enkel Dalits, verstotenen en geen enkel uitzicht op onderwijs en toekomst. Kinderen die voorbestemd zijn om vanaf 5-jarige leeftijd met hun analfabete papa en mama mee te gaan naar de plaatselijke steenfabriek om daar dag in dag uit, van ‘s ochtends tot ‘s avonds onder erbarmelijke omstandigheden zwaar werk te verrichten. Gunjan heeft de kinderen hieruit getrokken en is bezig ze een toekomst te geven door ze te onderwijzen en te vermaken middels haar project Wdukick. Er wordt geleerd, gespeeld en gesport door deze 24 kinderen. Een eerste stap naar een ‘andere’ toekomst. Zoals hierboven vermeld, wat werden wij geraakt. We hebben spontaan besloten om, ongeacht ons budget, haar op de loonlijst te zetten, een laptop te geven en het mini-schooltje te voorzien van boeken en meubilair. Bovendien kunnen we samen met de fantastische Chaudhary familie ook meerdere malen per week de kids van een lunch voorzien. Deze jongedame is zo bijzonder dat we er alles aan zullen doen om dit project te laten slagen en die kids weg te houden uit de baksteenfabriek
Het onderwijs op onze scholen naar een hoger plan
‘s-Avonds hadden we een meeting met Raju Pariyar van de bevriende Everest Academy. Een vriend die namens de Academy onze Indrapurschool regelmatig helpt en adviseert. Raju bracht Kamal Silwal mee, een onderwijsdeskundige met inspirerende ideeën betreffende het verbeteren van onderwijs van kinderen tussen 4-12 jaar (bijvoorbeeld om ouders intensief te betrekken en te adviseren bij educatie en opvoeding). Beiden hadden uitstekende ideeën hoe het onderwijs op onze scholen naar een hoger plan te brengen en we kijken uit naar hun support. Als kleine tegenprestatie hebben wij een presentatie voorbereid over Nederland en haar tradities, het Nederlandse onderwijssysteem en de rol van 2vande52 in Haripur. Dit gaan we morgen presenteren op de Everest- en Oxford acadmies in Lalbandi.
