Je moet je voorstellen, we zitten in een hotelletje waar de zwerfhonden je de hele nacht wakker houden. Waar het water zo geel is dat je in de toiletpot werkelijk niet kunt zien of je nou wel of niet doorgetrokken hebt. En waar de stroom zo vaak uitvalt dat je het gevoel hebt dat je onder een knipperbol in een discotheek staat.
Zware, stoffige en emotionele dag
En dan sta je ’s morgens gewoon klaar om wederom een enorm mooie, zware, stoffige en emotionele dag tegemoet te gaan. Eerst maar inkopen doen voor de picknicks bij het Dalit-dorp en bij de Indrapur school. Handjeklap op de markt voor 12 bloemkolen, 240 eieren en ik-weet-niet-hoeveel kilo rijst en dahl. Daarna op ziekenbezoek bij een zoontje van een van onze leraressen, waarbij het hele dorp weer uitloopt om die bijzondere witte mensen te bekijken.
Als Dalit ben je volslagen kansloos
En toen op naar het Dalit-dorp voor een van de mooiste dagen van ons leven. Stel je voor, als Dalit ben je volslagen kansloos in Nepal en India. Je bent een verstotene die nergens mag komen, die nergens bij betrokken mag zijn. Je ouders zijn analfabeet, je hebt nauwelijks een hemd aan je lijf en je slaapt op de grond in een lemen hutje. Gelukkig heeft Arbind het voor elkaar gekregen om toch een schoolgebouw neer te laten zetten en daar proberen we nu genoeg geld voor te genereren om er een echt schooltje van te maken.
Doodmoe, emotioneel maar heel voldaan
Maar vandaag kwamen we er niet voor lessen, maar om de kids een onvergetelijke dag te bezorgen. Dus, een heerlijke lunch, gekke foto’s maken met die rare Hollanders, dansen met ons op de Vogeltjesdans en Snollebollekes, je voor de gek laten houden door Rob en samen met Keeley het hele schoolgebouw volkrijten. Wat een fantastische middag hebben we gehad. Het bezoekje , met de burgemeester, aan een mogelijke kraamkliniek stelde eigenlijk niets meer voor. Vanavond hebben we, doodmoe, emotioneel maar heel voldaan, teruggekeken op een prachtige dag. Ik hoop dat de foto’s en video’s deze dag enigszins goed weergeven.
